می روی از در و از پنجره غم می آید
نیستی، از همه جا بوی عدم می آید

گفتم از هجر تو می میرم و ترکم کردی
تا ببینی چه بلائی به سرم می آید

راست گفتی کسی از عشق نمرده است،
شاعری پشت سرت با قد خم می آید

تو نباشی ورقی باشد و خودکاری و من
اشک بی وقفه ی نا خواسته هم می آید

عشق نَقل بده بستان عجیبی شده است
بیشتر دل بدهی، گیر تو کم می آید

پیش هر کس که سراغ از تو گرفتم می گفت
به دل عاشق دیوانه قسم می آید

هیچکس از من بیچاره نپرسید چرا
بعد تو از همه ی شهر بدم می آید!

اسماعیل ساسانی

منتی نیست تو را قد خدا می خواهم 

تو مرا دوست فقط یک سر سوزن داری؟

اسماعیل ساسانی 

هر روز پر از دردم و هر شب نگرانم
آنقدر که بعد از تو بمیرم به گمانم

خالی شدم از هر کس و هر چیز به جز تو
سیاره ی متروکه ی بی نام و نشانم

بیچاره زمینی است که خورشید ندارد
یک عمر فقط دور خودم در دورانم

رفتی و بهار از پی تو رفت از این شهر
یک فصل زمستانم و یک فصل خزانم

کوهی پر حسرت پر بغض و پر آهم
برگرد که از دور ببینی فورانم

خو کرده به کابوسم و دلداده ی بختک
ای عشق از این خواب قشنگم نپرانم

اسماعیل ساسانی 

هر چارکنج این دل ویرانه را هر روز می گردم 

شاید دلت جا مانده باشد پیش من، شاید 

اسماعیل ساسانی 

هفت سین آرزوهایم تویی پیشم بشین

عید با تو بوی دیگر می دهد، آری گلم 

با تو آغاز قشنگی پیش رو دارم، بیا

سبزه ی عیدانه ام، سیبم، سماقم، سنبلم 

 اسماعیل ساسانی 

با نی، کمانچه، تار و کرنا گریه کردم
دشتی، همایون و نوا را گریه کردم

بی تو، همین حالای حالا بغض آمد
گل پونه ها را دست تنها گریه کردم

مانند هر شب بازهم احیا گرفتم
قرآن به سر تا صبح فردا گریه کردم

تو وقت رفتن بغض را خندیدی و من
وقتی‌که رفتی بی‌مهابا گریه کردم

حالا فقط من ماندم و من ماندم و من
من ماندم و تنهای تنها گریه کردم

دلگیرم و سارا عروسی کرده انگار
رقصیدم و همپای دارا گریه کردم

من مصر بودم تو عزیزم، بی تو اما
تا قلب کنعان تا زلیخا گریه کردم

بانو نشستی در خیالم شعر گفتی
من تک‌تک قافیه‌ها را گریه کردم

خنجر زدی برریشه‌ام آونگ آونگ
خوابیدم و لالا به لالا گریه کردم

اسماعیل ساسانی 

روزی به سرزمین دلم پا گذاشتی

داغی بزرگ بر دل دنیا گذاشتی
با یک نگاه فرضیه ها را بهم زدی

پایان هر نمی شود اما، گذاشتی
حتما دلت شبیه دلم بی قرار بود

وقتی قرار را شب یلدا گذاشتی
تا یک دقیقه بیشتر آرامشم شوی

یوسف چه منتی به زلیخا گذاشتی
کنعان تر از همیشه ام ودرک می کنی

پس دکمه های پیرهنت وا گذاشتی

گفتی برای اینکه نفهمند با همیم

مدرک نمی گذاری و اما گذاشتی
سر به هوای من بخدا پس نمی دهم

عطری که روی پیرهنم جا گذاشتی

اسماعیل ساسانی 

^{شده دلتنگ کسی باشی و دلگیر شوی؟}

^{یا که رویا زده، در آینه تحقیر شوی؟
شده برقی بزند غصه امانت گیرد}

^{فاز تو فاز غم و مات و زمین گیر شوی؟
یا که در جمع ولی یکسره تنها باشی}

^{بی سبب خنده کنی، محو تصاویر شوی؟
شده عقل و دل تو ساز مخالف بزنند}

^{یاری دل بکنی، دشمن تدبیر شوی؟
تو خود آزاری من دیدی و تا حال شده}

^{گوشه ی دنج اتاقی غل و زنجیر شوی؟
ثانیه ساعت و یک ساعت تو سال شده}

^{شده در لحظه و با حادثه ای پیر شوی؟
حس دلتنگی من فاصله را نشناسد}

^{شده نفرین شده یا می زده تعبیر شوی؟
از خداحافظی ات خنده جوابم کرده}

^{شده هی شکوه کنی، ناله ی شبگیر شوی؟
بخدا تا به ابد منتظرت می مانم}

^{کاش روزی بشود قسمت و تقدیر شوی
اسماعیل ساسانی} 

بعد تو بدجور احساس ندامت می‌کنم 

از خودم، از عالم و آدم شکایت می کنم 
آمدی! رفتی! همین درماندگی میراث کیست؟

اینکه بی تو هر کجا احساس غربت می کنم 
جای خالی تو و شب های بی خوابی من

 نیستی و با در و دیوار صحبت می کنم
این بلاهایی که آمد بر سرم گردن بگیر

 که تو خوبی و به خوبی زود عادت می کنم 
می روی پشت سرت هم اشک می ریزم هم آب

حرف قلبم را نمی گویم، نجابت می کنم
راستی! رفتی و بعد رفتنت باران گرفت 

آه، می بخشی اگر عشقم صدایت می کنم
چتر را با خود ببر از بس که من دیوانه ام

به نوازش های باران هم حسادت می کنم

 اسماعیل ساسانی 

می‌شود دل به غم عشق تو مأنوس کنم
یا که قرآن لبت بعد وضو بوس کنم

دل به آیات لب سرخ تو ایمان دارد
تا به کی قلب مسلمان شده مأیوس کنم

سایه‌ی چشم تو و خطه‌ی سرسبز شمال
لبِ ساحل منِ دریا ز چه افسوس‌کنم

مالیاتی ز‌لبت خرج بکن تا فکرِ
پیچ گیسوی تو و جاده چالوس کنم

ای به قربان تو و چشم‌سیاهت، با عشق
یک غزل توطئه چیدم که ترا بوس کنم

اسماعیل ساسانی