هدیه کردی بر گلویم بغض بی ناموس را 

بس کن آزارم نده پایان ده این کابوس را 

ماهی سرخی و در تنگ هوس افتاده ای 

کو نهنگی تا بداند قدر اقیانوس را

 کشتی نوحم اگر باشی به گل خواهی نشست 

عشق می بایست تا روشن کند فانوس را

 در دلم فرمانروای هفت کشور بودی و 

با هوایت تازه کردی داغ کیکاووس را 

در هیاهوی کلاغان شهر گنگ و کور و کر 

کس نمی بیند دگر زیبایی طاووس را

 مثنوی هفتاد من بود عشق را معنا نکرد 

ول کن اصلا حرف های عهد دقیانوس را

اسماعیل_ساسانی